Aušvic - Najmračnije mesto ljudske istorije

Strašno mučilište logor smrti Aušvic danas je svojevrsni muzej, koji godišnje poseti 2,1 milion ljudi iz celog sveta

Ne zna se tačan broj pogubljenih u zloglasnom logoru smrti Aušvicu, veruje se da je nastradalo oko 2,5 miliona ljudi, što je tvrdio glavni komadant logora Rudolf Hes, tokom Ninberškog procesa. Mali gradić Osvjenćim u kom je smešteno najozloglašenije zversko mučilište, udaljen oko 60 kilometara od Krakova.

Nisu stigli da unište logor

U blizini samog koncentracionog logora, u kom se odigravala najveća drama zabeležena u istoriji čovečanstva, ni danas nema kuća u neposrednoj blizini. Objekti u kojima su se dešavala najgora zverstva, sistemska tortura, kao i medicinski eksperimenti, danas su u većem delu očuvani, iako su pripadnici SS snaga nameravali da unište veći deo logora, krematorijume i gasne komore. Međutim, za to nije bilo dovoljno vremena.

Nemačka je 1939. godine okupirala Poljsku, a Osvjenćim je priključen Nemačkoj i dobio je nemačko ime - Aušvic. Naredne godine počinje da se gradi logor, na mestu nekadašnje poljske kasarne, a u blizini je bila železnica, samim tim infrastruktura je bila obezbeđena za dovoženje i smeštaj logoraša.

Zgrade kriju tajne strašnog sistema za ubijanje

Kada se prođe ispod ulazne kapije sa natpisom "Arbeit Macht Frei", u prevodu “Rad oslobađa”, kao da se odmah ulazi u istoriju, sa svih strana logor je ograđen bodljikavim žicama sa osiguračima, koji i dalje stoje na betonskim stubovima. Zgrade u kojima su boravili logoraši danas su potpuno otvorene, i kao da više ne kriju tajnu strašnog sistema za ubijanje, već pokazuju svetu kakve su se strahote tu odigravale. Logistička organizovanost SS snaga gotovo da je bila dovedena do savršenstva. Unutar zidina, gde se odvijao pravi sistem za masovno ubijanje nije moglo da se kroči, a gotovo niti da se izađe živ iz njega, mada postoji nekoliko fotografija koje su danas izložene u Aušvcu i koje je Pokret otpora zabeležio i koje su zabaležile zverstva. Fotografije, jesu mutne, ali se na njima nadziru zverstva koja su činjena.

Četiri gasne komore

Na samom ulazu u logoru je vršena selekcija, pa su mahom stari, invalidi i žene sa decom upućivani odmah u gasne komore, a ostali su upućivani na prinudni rad, u fabriku hemikalija. Nakon kratkog robovskog rada u neljudskim uslovima, iscrpljeni od umora, hladnoće i gladi, kada nisu bili od koristi upućivani su u neku od četiri gasne komore. Tamo je puštan otrovan gas ciklon B, čija se tada proizvodnja u Nemačkoj brojala u tonama. Samo nekoliko sekundi je bilo dovoljno...

Ubijano 20.000 ljudi dnevno

Paklena postrojenja su imala kapacitet od 20.000 ljudi dnevno, a pre same kremacije od logoraša su oduzimane sve stvari počevši od zlatnih zuba, naočara, veštačkih udova... Danas u logoru postoji na desetine prostorija ograđenih staklom gde su smešteni koferi, a na svakom je napisano ime jer su zatvorenicma po dolasku rekli da će im vratiti stvari kad krenu kući, tu su prava “brda” cipela, šerpi, deponije češljeva, pribora za ličnu higijenu, odeće, molitvenih šalova, i na desetine pletenica kose. Kosa, koje danas ima čak 7,5 tona u logoru, smeštena je u staklenu vitrinu.

To je jedan od najpotresnijih prizora i tu je zabranjeno fotografisanje, kako bi se bar malo sačuvalo dostojanstvo žrtava koje su nasilno šišali do glave, kako bi i vizuelno izgubile deo identiteta, ličile jedne na druge i utopile se u bezličnu masu istih lica. Kosa se koristila za pletenje tkanina. Fotografije zatvorenika i zatvorenica izložene su u jednoj od zgrada. Gotovo istih lica, istih frizura ošišanih do glave poput kriminalaca i izgubljenog pogleda, fotografje kao da same govore o neljudskim uslovima i strahu u kome su logoraši živeli. Ispod fotografija, ispisani su datumi kada su zatvorenci stigli, kao i datum smrti. Gotovo da nema osobe koja je živela duže od dva meseca.

Posebne tamnice

Za one koji su pokušali da pobegnu, izgrađene su posebne tamnice, u koje su ulazili na mala vrata, ne viša od 30 do 40 centimetara, i bili živi zazidani, prinuđeni da stoje u malom prostoru u kom ima mesta samo da se stoji, čak ni da se sedne, niti da se pomera. Tu su danima stajali, a potpom umirali u takvom položaju. U gasnim komorama i danas je isaknut natpis da se ne sme paliti nikakva vatra, jer su ti zidovi i danas natopljeni gasom koji se pomalo oseća u vazduhu.

Jezive prostorije, kriju najgora mučilišta za koja se teško može poverovati da ih je čovek osmislio. Na desetina samica, bez trunske svetlosti, gde su zatvorenici boravili na golom betonu i čekali svoju sigurnu smrt. U Aušvicu su ubijani ljudi iz Mađarske, Poljske, Francuske, Holandije, Grčke, Češke, Slovačke, Nemačke, Austrije i tadašnje Jugoslavije.

Tekst i fotografije

Marija Nikolić

Komentari(0)

sortiraj Datum Popularnost

×

Hvala na komentaru, nakon moderacije će biti objavljen.

Ok

×

Popunite obavezna polja.

Ok

Ime

E-mail

Komentar

Posalji komentar Ostavite komentar